I ne na “naš” način.
I dok se kod nas Martinje veže obavezno uz vino, mošt, kobasice i vinovu lozu, u Skandinaviji se Sv. Martin veže samo uz – guske.
Kako kaže legenda, Martin se skrio među guske kako bi izbjegao želju naroda – da ga proglase biskupom. Guske su ga izdale gakanjem, pa je on, ipak, na svoju žalost, postao biskupom.
Običaj vezan uz Martinje najprije se javio u Francuskoj i to na dan njegova sprovoda 11. studenoga, a potom su ga Nijemci tijekom renesanse donijelli u Skandinaviju.
Najprije Danci, a s njima i ostala populacija današnje švedske regije Skåne (čiji su zaštitni znak guske) prvi su prihvatili “jesensko slavlje”.
Šveđani na taj dan uobličili običaj spravljanja pečene guske. Prvi dokazi o tome sežu u 15. stoljeće. Običaj je počeo najprije u dvorcima, a guske su se pekle na posebnim ražnjevima. Pučanstvo je u to doba svoje guske peklo u pekarnama koristeći toplinu koja je ostala nakon pečenja kruha.
Seljaci su guske prije pečenja posolili, a uz njih su poslužili ono što je bilo u špajzi.
Neki su guske i i kuhali.
Spominje se i varijanta da se nasoljena guska kuhala u svojoj masti. Servirali su jelo sa umakom od guruščice.
Seljaci su tek sredinom 19. stljoeća u spomenutoj švedskoj regiji počeli peći gusku na ražnju.
Na Martinje peče se i poseban “piramidni kolač”.
Dakle, Skandinavci na Martinje papaju gusku, ne piju, bar ne vezano uz običaj, ali zato griju dušu i tijelo srčući gustu crno crvenu juhicu (više je umak nego juha) od guskinih iznutrica i – krvi.
Black soup. začinjena je đinđerom, cimetom i klinčićem, pa se gušća krv toliko i ne osjeti.